Onu hep gülerken gördük... Hüzünlü olduğunda bile dişlekliği örterdi kederlerini... Hatta çirkinliğini bile... Ama bu kez tazelenen hüzünlerini bütün çıplaklığıyla dışa vurmuş... En derin cocukluk acılarına sürüklenmiş memleketindeki yoksul çocuklara yardım ederken... Ona ağlamanın da gülmek kadar yakıştığını biz de orada farkettik... Ve bir şeyi daha farkettik... Ağlamak da çirkinliğini gülmek kadar örtmüştü... Eeeee! Boşuna mı demişler 'Ağlamakla gülmek kardeştir' diye....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder